17. De allerlaatste training

Woensdag is de allerlaatste training. Hugo vindt het helemaal niet leuk dat het al weer de laatste keer is. Hij vindt het heerlijk om te rennen en te bewegen.

Marcel heeft allerlei pilonnen op het veld neergezet. Ook liggen er vrolijk gekleurde touwen en stokken. Vandaag doen ze allemaal spelletjes en wedstrijdjes tegen elkaar, zoals estafette en slalom. En spelletjes waarbij je moet laten zien dat je heel handig met stick en bal bent. Alle jongens en meisjes doen enthousiast mee. Ze hebben allemaal rode hoofden van het harde werken. 

Het is heerlijk zomerweer. Als afsluiting trakteren Fleur en Marcel daarom op lekkere ijsjes. In het zonnetje op het gras likken ze hun ijsje weg. De meiden E5 hebben een lekkere fles douchegel voor Fleur gekocht om haar te bedanken. Fleur vertelt dat ze de meisje volgend seizoen weer training gaat geven. Daar verheugen ze zich nu al op. 

Ook Marcel blijft zijn groep trainen. Hij vraagt aan de jongens of hij iedereen volgend seizoen weer terug zal zien. “Natuurlijk!!!” roepen ze allemaal tegelijk. “Dank je wel, voor een leuk jaar, Marcel.” En met een stralend gezicht haalt Mark, één van de jongens uit het team, een mooi versierd pakje te voorschijn. Er zit een stoere foto van de jongens F4 in. Een herinnering aan een leuk seizoen.

16. Een echt toernooi

De meisjes hebben veel geleerd van Fleur dit jaar. Jammer dat het al bijna zomervakantie is. Hockey is bijna afgelopen. Maar de coach van de Meisjes E5 heeft een verrassing: de meisjes gaan een toernooi spelen bij DGS. Spannend, hun eerste toernooi dit jaar.

Het toernooi is op een zaterdag, en het team moet heel vroeg vertrekken naar Vogelendaal. Daar zijn intussen heel veel kinderen van heel veel verschillende clubs aangekomen. Het weer werkt goed mee. Met een lekker zonnetje en alle verschillende clubkleuren ziet het er allemaal erg vrolijk uit.

Meisjes E5 moet vier wedstrijdjes spelen, en ze kunnen een echte beker verdienen. Het gaat vooral om het plezier, zegt de coach. Toch willen ze wel winnen! De eerste wedstrijd gaat heel goed. De tweede is erg moeilijk om te winnen. Een beker zit er niet in, maar voor iedere speler is er een medaille. En dat is ook iets om trots op te zijn.  

15. Paasfeest op het hockeyveld

Hugo baalt. Hij wil heel graag een hockeywedstrijd spelen, maar komend weekend is het Pasen. Papa stelt hem gerust: “Ja Huug, het is Pasen, maar we gaan wel naar het hockeyveld. Zaterdag mogen een paar kleine wedstrijdjes spelen.” Blij gaat Hugo naar zijn kamer om een leuk boek te pakken.

Die zaterdag zijn er veel jongens en meisjes. En er lopen een flink aantal vrolijke paashazen rond, met een mandje aan hun arm. En er is nóg iets geks: op het hockeyveld liggen overal kleine chocoladepaaseitjes! Op het gras, naast het hek, in het doel. Hugo en Sanne rennen enthousiast met de andere kinderen over het veld en vullen hun zakken. Ze lijken wel een groep sprinkhanen! Af en toe eten ze een eitje op, maar dat mag best. Die chocola ruikt ook zo lekker!

Als alle eitjes opgeraapt zijn, gaan ze een paar wedstrijdjes spelen. Er staat de kinderen een lekkere beloning te wachten!

14. De scheids is de baas

Vandaag moet Sanne uit spelen. Er staan al een paar meisjes uit haar team te wachten op de parkeerplaats. De coach geeft hen geen tijd om verder te praten. “Zijn we compleet, meiden? Dan gaan we!” Iedereen stapt in de auto. Er gaan zelfs nog een paar ouders mee om te kijken.

De wedstrijd begint een beetje te laat, want er is geen scheids. Gelukkig wil een speler van Jongens A wel fluiten. Maar de meisjes van Woudberg mopperen op de scheidsrechter. Sanne vindt dat niet fijn. Het lijkt haar heel moeilijk om te fluiten. Hun trainster Fleur zegt vaak dat het heel gemakkelijk is om commentaar te hebben. Ga er zelf maar eens staan! Fleur vindt dat ze altijd naar de scheidsrechter moeten luisteren; die is de baas. 

Na de wedstrijd ziet Sanne dat hun coach de jongen uitgebreid bedankt. “Fijn dat je wilde fluiten, want anders hadden we zonder scheidsrechter moeten spelen. Je hebt je vrije tijd aan ons besteed. Dank je wel!”

13. Geen hockey vandaag

Buiten is het koud en de wereld is veel witter dan anders. Niet echt sneeuw, maar je kan wel zien dat het al een paar dagen flink gevroren heeft. 

Hugo is vroeg wakker, want hij wil lekker naar buiten. Ook papa komt al naar beneden. Een beetje slaperig nog vertelt die het minder leuke nieuws voor Sanne en Hugo: de hockeywedstrijden gaan niet door! Hij heeft gisteravond nog even op de website van de club gekeken. Daar stond dat alle wedstrijden zijn afgelast. Door de vorst is het hockeyveld bevroren en dan kan er niet gespeeld worden. 

Sanne begrijpt het niet. Waarom gaat het hockey niet door? Het is toch kunstgras? Hugo heeft van de jongens in zijn team al wat uitleg gekregen. Als het echt héél erg koud is, kan het kunstgras bevriezen. En dan kan het afbreken. En soms wordt het veld gewoon te glad. De bal kan heel gemakkelijk hoog gaan en dat is veel te gevaarlijk. Sanne en Hugo vinden het allebei jammer dat de wedstrijden niet doorgaan. Maar nu kunnen ze andere leuke plannen maken. Misschien is de ijsbaan al open. Met de schaatsen onder de snelbinders rijden ze er heen... en komen daar veel van hun vriendjes en vriendinnetjes van de hockey tegen!

12. Sint komt naar de club

Het is al bijna december. Er is een e-mail gekomen van de hockeyclub voor Sanne en Hugo. Het is een uitnodiging voor een feest voor alle kinderen die bij de E-tjes en bij de F-jes spelen. In de e-mail staat: “Dag jongens en meisjes! Sinterklaas komt op bezoek bij de hockeyclub. Wij willen jullie uitnodigen voor dit grote feest. Kom in je hockeykleren en neem je stick mee.” Sanne vraagt aan haar moeder of ze naar het feest mag. Ook Hugo wil graag. En natuurlijk mag dat.  

Sinterklaas heeft een heleboel Zwarte Pieten meegebracht. Die zijn door het dolle heen. De Zwarte Pieten vragen de kinderen of die hen willen leren hockeyen. Dat willen de kinderen wel. Maar de Pieten kunnen er helemaal niets van! Sommigen houden hun stick aan de krul vast, alsof het een wandelstok is. Anderen houden hun stick vast alsof het een schep is. En ze dansen op het veld en letten niet meer op de bal. Of ze struikelen over hun eigen voeten. Hockeyen is echt helemaal niets voor de Pieten, maar iedereen giert het uit van het lachen.

Als mama Hugo en Sanne aan het eind van het feest komt ophalen, ziet ze haar twee kinderen met rode wangen en glimogen. “Die Pieten konden écht niet hockeyen, mam. Maar het was zo verschrikkelijk grappig!”

11. Hockey voor vaders en moeders

“Papa, wat is een hockeybond?” Sannes vader is zijn hockeykleren aan het aandoen. Hij gaat zo meteen een wedstrijd spelen. Hij is een beetje verbaasd. “De Hockeybond? Hoe kom je daar nou bij?” Sanne vertelt hem wat haar coach gisteren heeft gezegd over de Hockeybond. Nu is het papa duidelijk. Hij legt uit: “De Hockeybond regelt dat alle teams van een club iedere zaterdag tegen een team van een andere club kunnen spelen. Mijn team bijvoorbeeld speelt straks tegen Woudberg en volgende week tegen Wit-Zwart. Dat maakt het heel afwisselend. Maar dat moet wel allemaal geregeld worden. Daar is de Hockeybond voor.”

Dan gaat de keukendeur open. Mama komt terug van trimhockey. Zij hockeyt elke zondagochtend met veel andere grote mensen. Dan gaan ze hockeyoefeningen doen en daarna een partijtje. Mama vindt het heel leuk, want ze speelt ook al heel lang hockey. Maar voor sommigen uit haar groep is hockey helemaal nieuw. Zoals voor de vader van Mark, uit hun straat. Die heeft altijd gevoetbald. Maar nu wilde hij ook wel eens leren hockeyen. 

“Als ik klaar ben met douchen, zullen we dan even bij de wedstrijd van papa gaan kijken, Sanne?" vraagt mama. "Misschien wil Hugo ook wel mee.” Zo gezegd, zo gedaan. En het wordt een lekker rommelige zondag.

10. Een sportieve tegenstander

Hugo kijkt naar zijn zusje. Sanne doet natuurlijk nog niet alles goed. Toch is hij best trots op haar. Ze ziet er heel leuk uit en ze heeft veel plezier in het spel. Maar de meisjes uit het team van Sanne zijn wel erg fanatiek. Eén van de meisjes, Mylène, roept steeds dat Sanne de bal sneller moet slaan. Hugo ziet dat Sanne er een beetje zenuwachtig van wordt.

Gelukkig vertelt de coach de meisjes in de rust dat iedereen de kans moet krijgen om het te leren. Ze zegt: “Toen jullie voor het eerst speelden, moesten jullie ook nog veel leren. We moeten toch écht met z’n zessen spelen. Als Sanne er niet bij was, kon de wedstrijd misschien niet doorgaan!” Dat begrijpt iedereen natuurlijk wel.

Eén van de meisjes heeft een plastic doos bij zich. Daar zitten sappige mandarijntjes en schijfjes komkommer in. Hugo ziet de meiden genieten van het fruit. Bij zijn eigen wedstrijd kreeg hij stukjes appel. Dat was ook lekker. Met rode hoofden luisteren de meisjes van E5 naar de coach. Die vindt dat ze het heel goed doen. Ze zijn bijna net zo sterk als Speel Sportief. 

Het is een heel spannende wedstrijd. Toch blijft deze tegenstander heel eerlijk spelen. En na een sportieve strijd eindigt de wedstrijd in 2 – 2.

9. Sanne ook aan de beurt

Er is ook voor Sanne een leuk bericht. Zij mag haar eerste wedstrijd meespelen. Elleke en Frederique zijn allebei ziek. Nu is er een speelster te weinig. Jammer voor Elleke en Frederique. Maar voor Sanne is het natuurlijk helemaal niet erg. Sanne mag haar nieuwe hockeyrokje aan. En omdat het al wat kouder wordt, hebben zij en Hugo ook een mooie hockeytrui van mama gekregen.

Meisjes E5 moet tegen Speel Sportief E2. Die zijn vast veel beter dan het team van Sanne. Een E2-team is immers veel hoger dan E5. Maar de coach is er nog niet zo zeker van dat Speel Sportief beter zal zijn. “Het zegt niets, Sanne, of je nou in E5 zit of in E2. Als een club wat kleiner is, zijn er gewoon minder teams. De hockeybond probeert ons altijd tegen teams te laten spelen die ongeveer even goed kunnen hockeyen.”

Al is het nog vroeg, de meisjes hebben er zin in. Ze gaan alvast een beetje hardlopen en naar elkaar overslaan. Ondertussen helpt de coach een van de meisjes met de keeperspullen. Dat ziet er wel wijs uit! Sanne is best een beetje zenuwachtig. Maar als ze een paar keer een bal heeft geslagen, wordt ze al wat zekerder. Ze heeft toch al veel geleerd in de afgelopen weken.

8. Een overwinning voor F4

Het team van Hugo speelt altijd twee wedstrijdjes. Vandaag hebben ze het eerste partijtje gewonnen met 2 – 1. En het tweede partijtje met 3 – 2. Dus in totaal 5 – 3. Ze hebben gewonnen! Vrolijk slaan de jongens van F4 met hun rechterhand op de rechterhand van hun teammaatje, hoog boven hun hoofd. Dat hebben ze van Bart geleerd, de grote broer van Nico. Bart noemt dat een high five. Bart speelt al in de Jongens A en hij kan heel erg goed hockeyen.

Maar vandaag zijn het de jongens van F4 die goed gehockeyd hebben. Na de high five lopen ze allemaal naar de jongens van Wit-Zwart. Ze geven elkaar een hand. Hugo kijkt een beetje onzeker om zich heen. Hij weet niet precies wat zijn teamgenoten gaan doen. Hij vindt het een beetje eng. Spelen tegen die jongens is leuk, maar een hand geven is toch weer wat anders. 

De coach ziet Hugo’s verwarring. “Ja Hugo, dat doen wij altijd”, zegt hij, “Dat hoort er wel een beetje bij.” Hij gaat verder: “Alle spelers bedanken elkaar voor het spelen. Of je nou gewonnen hebt of verloren, dat maakt niet uit. Als Wit-Zwart niet bij ons op bezoek was gekomen, zouden we geen wedstrijd hebben kunnen spelen.” De jongens van Wit-Zwart kijken niet zo blij. Ze hebben heel hard gewerkt, maar verloren. Toch feliciteren ze Hugo en zijn teamgenoten. Dat is heel sportief. En dan gaan ze lekker met allebei de teams limonade drinken.

7. Een goed begin

De coach heeft alle jongens verteld waar ze op het hockeyveld moeten gaan staan. De jongens F spelen in twee teams op twee verschillende veldjes. Ze hebben wel vier doeltjes op elk veld! Gelukkig snappen de jongens uit zijn team best dat Hugo het nog allemaal moet leren. Ze zijn heel blij dat hij mee kan doen. Anders hadden ze te weinig spelers gehad.

De spelleider wil beginnen. Het publiek langs de kant zoekt een mooi plekje om alles goed te kunnen zien. “Kom op, jongens”, zegt de coach, “Laat onze kreet maar horen.” En voor Sanne in de gaten heeft wat er precies gebeurt, staan de jongens van F4 in een kringetje. Hugo staat ertussen alsof hij al jaren meespeelt. Met hun stick tikken ze vrolijk op de grond. En ze roepen heel hard:

“Wij zijn de jongens van F4,
samen maken we véél plezier,

Laat de wedstrijd nu beginnen,

we doen ons best om lekker te winnen.

Wij zijn de kampioentjes van F4.

Jeeeeeeee!”

En terwijl ze allemaal hard “jeeeeee” roepen, lopen de jongens heel hard naar hun plaats.

Sanne moet vreselijk lachen. De coach komt naast haar en haar vader staan. “Nou Sanne”, zegt hij, “dát is nog eens een goed begin, vind je ook niet?”

6. Sanne gaat natuurlijk kijken

Hugo’s hockeyschoenen staan al klaar bij de deur. Zijn hockeystick ligt er naast. Vandaag is de grote dag. Sanne kijkt naar haar broer. Ze is best een beetje jaloers. Hugo mag voor het eerst meedoen aan een echte wedstrijd. Vrolijk eet hij zijn boterham. Snel opschieten, want over een kwartiertje moeten ze op het hockeyveld zijn. Sanne gaat ook naar de wedstrijd kijken. Ze is heel benieuwd. Trainen is leuk, maar een wedstrijd spelen lijkt haar nog leuker.

Het is heel druk op het hockeyveld. Deze zaterdag spelen veel teams thuis. Sanne ziet ook de meisjes waar ze iedere week mee traint. Wat zien die er gaaf uit! Bijna allemaal hebben ze een paardenstaart in hun haar. En een leuk rokje. En een mooie hockeytrui. De jongens uit Hugo’s team zien er ook heel stoer uit. Die hebben ook al van die mooie hockeytruien, en een korte broek. Sommigen hebben een zweetbandje om hun pols. Dat vindt Hugo wel stoer. 

Op het veld lopen de jongens een beetje heen en weer met hockeystick en een bal. Dat is om alvast wat warm te worden. De jongens tegen wie ze moeten spelen zijn er ook al. En dan fluit de spelleider. “Jongens, we gaan beginnen.”

5. Hugo mag invallen

Hugo staat in de badkamer zijn tanden te poetsen. Hij staat op het punt om naar bed te gaan. Dan gaat de telefoon. Hij hoort papa praten. “Oh ja, nu al?” zegt papa. “Maar hij is nog maar trainingslid..…. Nou, ik zal het hem vragen. We bellen zo wel even terug.” Hugo weet niet waar het over gaat. Aan haar gezicht te zien snapt Sanne het ook niet. Toch hebben ze allebei het idee dat het over Hugo gaat. Vragend kijkt Hugo papa aan. “Wat was dat, papa?” 

Zijn vader gaat op de rand van het bad zitten. “Luister eens, jongen. Ik moet even ernstig met je praten.” Hugo kijkt hem nieuwsgierig aan. Zo praat zijn vader nooit! Dan beginnen de ogen van zijn vader te glimmen. Hij vertelt gauw dat de coach van Hugo’s team heeft gebeld. Als Hugo wil mag hij zaterdag met de wedstrijd meedoen. “Nou, Huug, wat vind je me dáár van?!”

Hugo is er beduusd van. Meespelen? Hoe kan dat nou? Hij is nog maar trainingslid. Trainingsleden moeten eerst een tijdje trainen. Daarna mogen ze pas echt spelen. Waarom mag hij nu ineens meedoen? En wat nog belangrijker is: zou hij dat wel kunnen?

4. Sportief, maar ook gezellig

Sanne heeft nu al een paar trainingen gehad. Het was wel een beetje wennen om de bal met een stick weg te slaan. Heel anders dan voetbal. Maar Fleur zegt dat Sanne het heel goed doet. Fleur vindt dat álle meisjes in het team het goed doen. Soms gaat het toch een keertje wat minder goed. Of hebben ze niet zo veel zin. Dan hebben ze tóch plezier met elkaar.

Opa en oma zeggen dat dát het leuke van een teamsport is. Dat je met elkaar je best doet en dat je samen veel plezier hebt. Soms weet Sanne ineens wat opa en oma bedoelen. Laatst deden ze een partijtje tijdens de training. Samen met Michelle rende Sanne naar het andere doel. Michelle sloeg de bal snel naar Sanne, want er stond niemand in haar buurt. Toen kon Sanne een doelpunt maken. “Joehoe, een doelpunt!” Mama had het ook gezien, want ze kwam net aan lopen om Sanne en Hugo op te halen. Na de training kregen Michelle en Sanne allebei een compliment van Fleur. Fleur zei: “Wat hebben jullie goed naar elkaar overgespeeld. Zagen jullie allemaal hoe Michelle en Sanne dat samen deden? Goed hoor, meiden!”

Onderweg naar huis vertelt Sanne blij aan Hugo dat het heel goed ging tijdens de training. Papa zal wel trots zijn als hij het hoort!

3. Fleur en Marcel

Sanne heeft haar groepje al gevonden. Zij krijgt een trainster, ze heet Fleur. Fleur geeft Sanne een hand en vraagt: “En dan ben jij zeker Sanne? Ik hoorde al dat je bij ons komt trainen. Welkom, ik hoop dat je het naar je zin zult hebben.”

Voordat Fleur de training gaat beginnen, vraagt ze aan alle meisjes hoe het met ze gaat. Het gaat goed. Iedereen heeft er zin in. “Okee”, zegt Fleur dan, “we gaan beginnen. Maar éérst iets heel belangrijks. Hebben jullie allemaal je bitje in, om je tanden te beschermen? En je scheenbeschermers aan? Anders mag je jammer genoeg niet meedoen.” Gelukkig hebben alle meisjes de gevraagde spullen. Ze kunnen lekker beginnen.

Ook Hugo heeft zijn nieuwe team gevonden. De trainer van de Jongens F4 heet Marcel. Hij is best wel aardig. De andere jongens zijn ook heel aardig. Hugo kent er een paar van. Van school en uit de straat. Hij speelt wel eens met Mark en met Vincent. Daarom is het heel leuk dat hij bij hen in het team komt.

Marcel leert Hugo hoe hij zijn stick moet vasthouden. Ook leert Hugo deze training al een paar regels. Hij kijkt zijn ogen uit, want Marcel kan heel goed hockeyen. Misschien is hij wel de beste van de club. Dat zal Hugo vanavond eens aan papa vertellen!

2. De eerste training

Hugo vindt het heel spannend. Zijn zusje Sanne ook. Dat merkt hij aan het gegiechel nu de training steeds dichter bij komt. Sanne gaat altijd een beetje giebelen als ze zenuwachtig wordt. Hij niet. Hij laat het niet zo merken. Maar spannend is het wel. Zouden er wel leuke jongens in het team zitten? Natuurlijk kent hij Mark wel, die zit ook op hockey. Maar Hugo weet niet of hij bij Mark in het team komt. En zou de trainer wel aardig zijn? Hij kan toch nog niet zo goed hockeyen? 

Een roze stick voor Sanne

Hugo heeft een mooie hockeystick uitgekozen. Met knalgeel en zwart. Heel stoer. Sanne wilde natuurlijk weer een roze stick. Wel knalroze, dus ook wel weer een béétje leuk. Ze hebben allebei nog wel een geschikte trainingsbroek, vindt mama. En voor deze eerste keer mogen ze gewoon op hun sportschoenen. 

Ze kennen de hockeyclub al een beetje. Op zondag gaan ze wel eens naar papa kijken. Papa hockeyt er met allemaal andere meneren. Maar nu is het woensdagmiddag. Vandaag zijn er alleen maar kinderen met hun vader of moeder. 

Het is een drukte van belang. Allemaal jongens en meisjes die net training gehad hebben. En ook veel kinderen die klaarstaan om te beginnen met training. Veel kinderen hebben een sweater van de club aan. Dat ziet er gaaf uit! Het is erg gezellig. Overal horen ze hoe kinderen elkaar vrolijk begroeten. Ze vertellen elkaar over school en over andere leuke dingen. En de kinderen die klaar zijn zeggen hun trainer gedag: "Dank je wel, tot volgende week! Kom je nog naar onze wedstrijd kijken zaterdag?"

1. Eindelijk bericht

Er ligt een printje op tafel. Sanne ziet het meteen. Het is een brief van de hockeyclub. Een paar maanden geleden heeft haar moeder formulieren ingevuld voor haar en haar broertje Hugo. Dat was bij een aardige mevrouw een straat verderop.  

Terwijl Sanne haar limonade drinkt, stelt ze haar moeder allemaal vragen. “Wat staat er in de brief, mama? Mag ik al naar de hockeytraining?” Haar moeder lacht en probeert Sanne een beetje te bedaren. Maar ze komt er niet tussen. Haar dochter blijft maar kwebbelen! “Rustig, Sanne. Drink nou eerst maar je limonade en zoek een lekker snoepje uit. Dan gaan we straks nog even weg.” Sanne kijkt beteuterd. Haar Barbies staan op haar kamer te wachten. Die willen verder worden aangekleed.

Een beetje boos kijkt Sanne haar moeder aan. “Zeker weer naar het winkelcentrum. Nou, dáár heb ik geen zin in, hoor!” Haar moeder glimlacht en zegt: “Roep Hugo maar even. We gaan inderdaad naar het winkelcentrum. Maar niet voor spinazie, of voor brood.” Het is even stil en Sanne kijkt haar moeder vragend aan. “We moeten een hockeystick voor jullie kopen. Jullie mogen woensdag allebei voor het eerst trainen.”